Μια νέα ταυτότητα για την πόλη

Μέχρι το 2009, η πλαστή ευμάρεια της εποχής, με την καλογυαλισμένη της ψευτοπολυτέλεια, κάλυπτε επιφανειακά τις μεγάλες αδυναμίες του πολεοδομικού ιστού. Στην πραγματικότητα, όμως, ενέτεινε το πρόβλημα, λόγω της έντασης των άσκοπων καταναλωτικών συνηθειών, της αύξησης των αλόγιστων, ρυπογόνων μετακινήσεων με Ι.Χ. και της αποτυχίας του υπερσυντηρητικού πολιτικού συστήματος (στο Δήμο και την Περιφέρεια) να συγκροτήσει μια σύγχρονη ταυτότητα ανθεκτικής, ανοιχτής και βιώσιμης πόλης.

Η κρίση που ακολούθησε, τσάκισε κυριολεκτικά το ήδη κουρασμένο σώμα της πόλης: κλειστά μαγαζιά, μουτζουρωμένοι τοίχοι από γκράφιτι, σπασμένα πλακάκια, γλίτσα στα πεζοδρόμια, κακή αισθητική, εκτεταμένη επαγγελματική επαιτεία, παραβατικότητα, παραίτηση και αστική βία παντού.

Με μόνη εξαίρεση την επιτυχημένη ολοκλήρωση του θαυμάσιου αστικού πάρκου της νέας παραλίας, ο δημόσιος χώρος καταπατήθηκε περισσότερο, η ασφάλεια της κίνησης των πεζών και των ΑΜΕΑ αμφισβητείται από τα μηχανάκια ακόμη και πάνω στα πεζοδρόμια και η ανεπαρκής εξυπηρέτηση από τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ χειροτέρεψε δραματικά με την οπισθοδρομική κρατικοποίηση που έγινε, χωρίς τα απαιτούμενα κεφάλαια και την αναγκαία τεχνογνωσία.

Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η πόλη δεν αντέχει άλλο να προχωρεί χωρίς πυξίδα και αυτοπεποίθηση, με θολή ταυτότητα, έλλειψη αυτογνωσίας και χαμηλό ηθικό. Δεν μπορεί να υπάρξει μια θετική μεταμνημονιακή συνθήκη και προοπτική για τη Θεσσαλονίκη αν η ίδια δεν μπορέσει να επινοήσει από την αρχή τον εαυτό της, να αναζητήσει και να βρει την καινούργια της ταυτότητα. Είναι απολύτως αναγκαίο να διατυπώσει με φαντασία και ρεαλισμό ένα σύγχρονο, εμπνευσμένο και βιώσιμο όραμα για την επόμενη μέρα, για την επόμενη εικοσαετία.